Hoe ons hele gezin met Hattrick bezig is

Vijftien jaar. Vijftien jaar speel ik al actief Hattrick. En ons hele gezin doet mee. Hoe ik dat klaarspeelde? Door hen te betrekken bij mijn ploeg. En met succes: ook mijn twee jonge tienerzonen hebben intussen een eigen team.

"U heeft het tweede niveau van het wapenfeit 'Hip Hip Hoera'! vrijgespeeld." Zo kwam ik deze week te weten dat ik al 15 jaar Hattrick speel. Eigenlijk had dat 19 jaar moeten zijn, want ik vroeg in juni 2005 voor het eerst een ploeg aan. Maar, je (her)kent het misschien, ik werd papa. En naarmate mijn snotapen groter werden én ik op mijn werk meer verantwoordelijkheden kreeg, slonk de tijd die ik in Hattrick kon steken.

Ik begon ooit in IXde klasse - echt, die heeft bestaan in België - en klom op tot IVde, waar ik tweemaal kampioen speelde. Mijn team mocht zelfs één seizoen aantreden in IIIde klasse. Zotjes was dat. In de beker scoorde ik ook steeds beter: mijn spelers speelden enkele malen de 8ste en 9de ronde, waar hun manager best blij mee was. Maar toen mijn reeds eerder vermelde schatten geboren werden, zakte het aantal uren dat ik in Hattrick stak gestaag. Net als de prestaties van mijn ploeg. Tot ik het in 2016 voor bekeken hield.

Hijo de la luna
Maar toen kreeg ik enkele jaren later een mail op de verjaardag van mijn zoon: "Hallo Karlovic, heb je geen zin om opnieuw Hattrick te spelen?" Hmmm... De marketingmachine van Hattrick probeerde me te verleiden. Zou ik weer uren slijten met het bedenken van strategieën om een team op te bouwen? Hmmmm... Een dag later was 'Hijo de la luna' - zoon van de maan - geboren.

Die jarige kleine was intussen al flink opgeschoten en toonde als prille tiener interesse in voetbal spelen, Romelu Lukaku en FIFA. Af en toe kwam hij eens meekijken over mijn schouder, als ik nog maar eens achter mijn laptop zat.
"Welk spelletje ben je aan het spelen, papa?", vroeg hij.
"Hola, hola! Zeg niet zomaar "spelletje" tegen Hattrick hé! Hattrick is geen game, het is een way of life!"
Mijn zoon keek me even aan, trok een wenkbrauw op en antwoordde niet meer dan: "Uhu..."

'Ik speel in jouw team!'
Maar hij kwam wel steeds vaker kijken. En zijn zus en hun plusbroer ook. Tot ze plots merkten dat hun namen op het wedstrijdblad van 'Hijo de la luna' stonden. En die van hun (plus)mama, die ook in het echte leven voetbal speelt.
"Spelen wij mee in jouw team, papa?"
Ik grinnikte. Ik had de namen van enkele keyplayers aangepast. "Ja, jij staat op het middenveld, je zus is spits en jouw plusbroer staat in doel. Zelfs jouw plusmama doet mee: zij is een van de trainers."
Grappig hoe dat als een magneet werkte op mijn drie kids. Elke zondag kwamen ze kijken hoe goed ze hadden gespeeld. "Hoeveel sterren heb ik?", "Kijk, zus heeft gescoord!", "Hoe goed is mijn spelmaken al?", "En mijn keepen?",...

Een eigen ploeg
Na enkele maanden kwam dé vraag van mijn pluszoon, die een handvol jaartjes ouder is: "Zou ik ook een ploeg mogen aanvragen?"
"Ik ook!", riep mijn eigen zoon.
Die laatste was nog te jong om een account te krijgen, maar de zoon van mijn vriendin niet. En zo speelden we wat later allebei in dezelfde league, tot groot jolijt van het hele gezin. In dezelfde reeks spelen heeft wel maar één seizoen geduurd, want mijn équipe promoveerde al snel. Maar dat drukte de pret niet.

En neen, Hattrick is niet zo flitsend als FIFA spelen. En neen, een tiener steekt dan ook geen vele uren in het bedenken van welke trainingen zijn spelers moeten krijgen, wie hij best verkoopt of aankoopt. Maar het blijft elk weekend plezant om te vragen: "En, wat heeft jouw team gedaan? En hoeveel supporters zaten er in de tribunes?"

Derby
Intussen zit ook mijn zoon in het middelbaar en is hij oud genoeg om zijn eigen team te coachen, wat hij nu al enkele seizoenen doet. Hij heeft dankzij 'Supporter Goud' twee teams, bekijkt die één of twee keer per week, vraagt geregeld eens advies en vindt het wel plezant zo. Zijn eerste ploeg zit bovendien in dezelfde reeks van zijn plusbroer - die vorig weekend de derby tussen hen beiden won - wat de interesse in het spelletje mee bepaalt. Dat hij enkele miljoenen in kas heeft door eerst keepers te trainen en nu spitsen - hij moest en zou spitsen trainen! - maakt het voor hem nog leuker.

Zeker nu hij een vrij groot stadion heeft kunnen bouwen. "Zou ik niet nog wat uitbreiden, papa?"
"Zullen we eerst eens kijken hoeveel toeschouwers je hebt?"
Quality time is dat. In de Hattrick-way-of-life.

Link directly to this article (HT-ML, for the forum): [ArticleID=23538]